discō

   discō didicī, —, ere    [DIC-], to learn, learn to know, acquire, become acquainted with : litteras: ius civile: dialectica ab aliquo: id de me, T.: virtutem ex me, V.: quae illi litteris, ego militando didici, S.: per laborem usum militiae, S.: omnīs crimine ab uno, V.: unde ius civile discatur: quae (artes) non sine otio discuntur: Pater esse disce ab illis, T.: senatui parere: miseris succurrere, V.: iustitiam et non temnere divos, V.: Litavicum ad sollicitandos Aeduos profectum, Cs.: nihil esse foedius servitute: quid sit vivere, T.: hoc quam nihil sit: quantum in Etruriā belli esset, L: Unde sit infamis, O.: qui discunt, pupils , Cs.: illo discendi causā proficisci, to study , Cs.: voluntas discendi: discebant fidibus antiqui (sc. canere).—Poet., of things, to be taught : Nec discet mentiri lana colores, V.— To study for acting, present, produce (on the stage): has partīs, T.: Novas (fabulas), T.

* * *

discere, didici, - V

learn; become acquainted with; acquire knowledge of